Чэхія ў якасьці санкцый заканадаўча спыніла выдачы візаў беларусам, а перад гэтым тое ж самае зрабілі Швэцыя, Эстонія, Фінляндыя, Данія (апошняя з агаворкай «акрамя афіцыйных візытаў» -!!!). Выглядае, гэта кансалідаваная палітыка шэрагу краінаў ЭЗ. Глупства. Такое ж глупства, як і спыненьне год назад авіяпералётаў зь Беларусьсю.

Гэта не азначае, што чэлядзь Лукашэнкі ня зможа лётаць на шопінг у Мілан (жонкі нават унесеных у «чорны сьпіс» чыноўнікаў і бізнэсоўцаў не вылазяць з эўрапейскіх сталіц, у іх даўно ёсьць візы на падставе зарэгістраваных на якім-небудзь Кіпры ўласных фірмаў, проста шлях цяпер займае на некалькі гадзінаў болей).
Гэта азначае, што дзясяткі тысяч беларускіх уцекачоў ня змогуць убачыць сваіх родных. А ў выпадку, калі іх бацькі вельмі сталага веку (як мае) – гэта азначае, што яны ня ўбачаць іх ужо ніколі.

Між іншым, і да гэтага атрыманьне візы было зусім няпростай справай, распавяду, для прыкладу, мэханізм у маім выпадку. Для таго, каб запрасіць бацькоў на пару месяцаў у Прагу, я мусіў ісьці ў банк і замаўляць даведку, што ў мяне ёсьць грошы на іх утрыманьне. Дні праз 3-4 ісьці ў банк забіраць гэтую даведку. Потым ісьці ў паліцыю па справах замежнікаў і падаваць заяўку на візу, запаўняючы пэўныя анкеты (ясна, чарга некалькі гадзін). Праз два тыдні ісьці ізноў і забіраць гэтыя, ужо зацьверджаныя анкеты (таксама чарга, хаця ўжо меншая). Потым перасылаць іх у Віцебск, дзе жывуць бацькі. Бацькі ехалі ў Менск у амбасаду Чэхіі і здавалі пашпарты з маім выклікам (плюс страхоўку, якую трэба было набыць загадзя). Праз пару тыдняў – ізноў ехалі ў Менск, забіралі пашпарты зь візай (здаецца, апошнім часам, перад кавідам, забіраць пашпарты мог і нехта з сяброў).

Юрый Уладзімеравіч Андропаў апладзіраваў такому мэханізму з магілы пад крамлёўскай сьцяной. Але цяпер эўрапейскія кіраўнікі пайшлі значна далей, чым мог марыць нястомны будаўнік «жалезнай заслоны»

Гэта – праява заганнай практыкі «калектыўнай віны» і «калектыўнай адказнасьці», дзіўным чынам перанятай некаторымі сучаснымі эўрапейскімі палітыкамі у Сталіна-Гітлера. Гэта – сьведчаньне іх палітычнай, гістарычнай, ды – якой хочаце інфантыльнасьці.

Заўсёды казаў пра сваё неадназначнае стаўленьне да санкцый. Адна справа – санкцыі пэрсанальныя (Лукашэнка і ягонае атачэньне), санкцыі супраць сілавых структураў (тым часам як і сёньня ні КДБ, ні ГУБАЗІК ня ўнесеныя ў сьпісы тэрарыстычных арганізацый). І зусім іншае – санкцыі супраць народа, ад якога на захадзе чакаюць, што, сьціснуты эканамічна і сацыяльна, ён паўстане супраць рэжыму.

Не паўстане. Ва ўмовах, калі сілавікамі развязаны татальны, бязьмежны тэрор, не паўстане. Два апошнія гады – пацьверджаньне гэтаму.

Увогуле ж, у Беларусі пагаршэньне эканамічнай сытуацыі і рэпрэсіі ніколі не прыводзілі да дэмакратычных зьменаў. Народнай рэвалюцыі жніўня 91-га (здабыцьцю Незалежнасьці) папярэднічалі пяць гадоў перабудовы і галоснасьці, і (што важна), гады значна большай адкрытасьці Захаду.

Ізаляцыя беларусаў ад Захаду – стратэгія Масквы, якая імкнецца максымальна інтэграваць Беларусь у «русский мир». Гэта цалкам супадае з мэтай Лукашэнкі – ператварыць краіну ў канцлягер, у якім дзевяць мільёнаў рабоў будуць абслугоўваць тысячу сем’яў і сотню тысяч сілавікоў.

Гісторыя і сучаснасьць сьведчаць, што такая мадэль можа існаваць дзесяцігодзьдзяммі, што ў маштабах чалавечага жыцьця азначае – бясконца.

>>0376 (OP)
Але ж, курва, які заябісты тэкст у Адарвірога.

За дымам атручаным неба не бачна,
Як і зямли за чырвонай сцяной
Перад вачыма. Што наша спадчына?
Ці вечная бойка, ці жаданы спакой.

Дым ад паходняў ірвецца ў неба.
На стомленых тварах ні ўсмешак, ні слёз.
Мы ідзем не за славай, на славы не трэба,
Мы ідзем, каб адпомсціць за разбураны лёс.

Мы не пазнаем холаду смерці,
Яна не пасмее дакрануцца да тых,
Хто нясе яе ў думках, нясе яе ў сэрцы,
Нясе яе ў марах заветных сваіх.

Бо лепей загінуць у няроўным баі,
Чым жыць на каленях да скону сусвету.
Жыць на каленях на роднай зямлі,
Не можа быць долі, горшай за гэту.

Наш гнеў, наша ярасць не згінуць у пакутах.
Нашу нянавісць не схаваць за труной.
Вы напаілі край наш атрутай,
Мы напоім яго вашай крывёй.

Мы болей не будзем нічыімі рабамі,
Не будзем за вас свае спіны ламаць,
Ці з голаду грызці косці зубамі,
Мы будзем вучыцца, як забіваць.

Мы болей не ведаем, што значыць жах.
Мы самі ёсць жах, што лунае ўначы.
Бойцеся полымя ў нашых вачах.
Бойцеся кос, што вастрэй за мячы.

І хай не ўсміхнецца нам перамога,
Хай нас чакае адно небыццё.
Мы ведаем: страшнага ў гэтым нічога.
Бо воля для нас даражэй за жыццё.