Спорт, санкции и ядерные эксперименты

Спорт так важен для северокорейского народа, что внимание ему уделяется даже во время новогодних обращений Ким Чен Ына.
Однако при всем стремлении Северной Кореи блистать на пьедесталах почета ОИ-2020, проходившие в прошлом году, страна пропустила. Причиной стала пандемия коронавируса. До этого спортсмены из КНДР лишь дважды пропускали летние Игры: в 1984-м и в 1988-м. В первом случае соревнования проходили в США, и большинство социалистических стран за компанию с Советским Союзом бойкотировали старты четырехлетия. Во второй раз Игры проходили в столице Южной Кореи — Сеуле. Руководство КНДР потребовало, чтобы соревнования проводились в том числе и в их стране, а корейский народ выступил единой командой. Большей части мира эта идея не понравилась, и Северная Корея отказалась от участия.

С зимними ОИ все более прозаично. КНДР на них ездит далеко не всегда, потому что часто не способна завоевать хотя бы одну олимпийскую лицензию. Ведь зимние виды развиты в стране намного слабее, чем летние.

Кстати, на некоторых Олимпиадах сборные Северной и Южной Кореи символически объединялись. На церемониях открытия и закрытия две команды проходили как одна под общим белым флагом с нарисованным на нем синим цветом Корейским полуостровом.

Но КНДР не всегда готова идти по пути дружбы и демилитаризации. В 2006 году, когда Северная Корея впервые провела успешные испытания ядерного оружия, на нее обрушились санкции от ООН и США. Позже ракетно-ядерная программа КНДР стала напрягать и многие другие страны, но гордый народ продолжил шагать в светлое будущее, проводя ядерные испытания.

В какой-то момент санкции добрались и до инвентаря для спорта и отдыха. В марте 2016-го их ввоз в КНДР был запрещен. Из-за запрета северокорейские спортсмены начали сталкиваться с трудностями. Так, однажды хоккейная команда отправилась на заграничные соревнования без клюшек, потому что в КНДР не производили клюшки хорошего качества. Северокорейской сборной пришла на помощь Международная федерация хоккея и предоставила все, что требовалось для игры. Правда, после окончания турнира корейцам все пришлось вернуть.

Перед ОИ-2018 Международный олимпийский комитет обратился в ООН с целью получить разрешение снабдить северокорейскую команду спортинвентарем. В ООН дали добро, но после Игр представителям КНДР снова пришлось все вернуть.

Да, спортивная составляющая Северной Кореи уникальна, как и сама страна. Спортсмена могут лишить медали и дисквалифицировать, но северокорейские СМИ все равно продолжат расхваливать атлета и игнорировать его проступок: ведь нельзя же разочаровать народ. Здесь спортсмены могут выигрывать медали, пока страна переживает голод. А многое из того, что происходит на аренах и в залах для тренировок, так и остается тайной.

>>2129
белоруска шлёндра в польше, онлифанс ведёт ещё.

Чэхія ў якасьці санкцый заканадаўча спыніла выдачы візаў беларусам, а перад гэтым тое ж самае зрабілі Швэцыя, Эстонія, Фінляндыя, Данія (апошняя з агаворкай «акрамя афіцыйных візытаў» -!!!). Выглядае, гэта кансалідаваная палітыка шэрагу краінаў ЭЗ. Глупства. Такое ж глупства, як і спыненьне год назад авіяпералётаў зь Беларусьсю.

Гэта не азначае, што чэлядзь Лукашэнкі ня зможа лётаць на шопінг у Мілан (жонкі нават унесеных у «чорны сьпіс» чыноўнікаў і бізнэсоўцаў не вылазяць з эўрапейскіх сталіц, у іх даўно ёсьць візы на падставе зарэгістраваных на якім-небудзь Кіпры ўласных фірмаў, проста шлях цяпер займае на некалькі гадзінаў болей).
Гэта азначае, што дзясяткі тысяч беларускіх уцекачоў ня змогуць убачыць сваіх родных. А ў выпадку, калі іх бацькі вельмі сталага веку (як мае) – гэта азначае, што яны ня ўбачаць іх ужо ніколі.

Між іншым, і да гэтага атрыманьне візы было зусім няпростай справай, распавяду, для прыкладу, мэханізм у маім выпадку. Для таго, каб запрасіць бацькоў на пару месяцаў у Прагу, я мусіў ісьці ў банк і замаўляць даведку, што ў мяне ёсьць грошы на іх утрыманьне. Дні праз 3-4 ісьці ў банк забіраць гэтую даведку. Потым ісьці ў паліцыю па справах замежнікаў і падаваць заяўку на візу, запаўняючы пэўныя анкеты (ясна, чарга некалькі гадзін). Праз два тыдні ісьці ізноў і забіраць гэтыя, ужо зацьверджаныя анкеты (таксама чарга, хаця ўжо меншая). Потым перасылаць іх у Віцебск, дзе жывуць бацькі. Бацькі ехалі ў Менск у амбасаду Чэхіі і здавалі пашпарты з маім выклікам (плюс страхоўку, якую трэба было набыць загадзя). Праз пару тыдняў – ізноў ехалі ў Менск, забіралі пашпарты зь візай (здаецца, апошнім часам, перад кавідам, забіраць пашпарты мог і нехта з сяброў).

Юрый Уладзімеравіч Андропаў апладзіраваў такому мэханізму з магілы пад крамлёўскай сьцяной. Але цяпер эўрапейскія кіраўнікі пайшлі значна далей, чым мог марыць нястомны будаўнік «жалезнай заслоны»

Гэта – праява заганнай практыкі «калектыўнай віны» і «калектыўнай адказнасьці», дзіўным чынам перанятай некаторымі сучаснымі эўрапейскімі палітыкамі у Сталіна-Гітлера. Гэта – сьведчаньне іх палітычнай, гістарычнай, ды – якой хочаце інфантыльнасьці.

Заўсёды казаў пра сваё неадназначнае стаўленьне да санкцый. Адна справа – санкцыі пэрсанальныя (Лукашэнка і ягонае атачэньне), санкцыі супраць сілавых структураў (тым часам як і сёньня ні КДБ, ні ГУБАЗІК ня ўнесеныя ў сьпісы тэрарыстычных арганізацый). І зусім іншае – санкцыі супраць народа, ад якога на захадзе чакаюць, што, сьціснуты эканамічна і сацыяльна, ён паўстане супраць рэжыму.

Не паўстане. Ва ўмовах, калі сілавікамі развязаны татальны, бязьмежны тэрор, не паўстане. Два апошнія гады – пацьверджаньне гэтаму.

Увогуле ж, у Беларусі пагаршэньне эканамічнай сытуацыі і рэпрэсіі ніколі не прыводзілі да дэмакратычных зьменаў. Народнай рэвалюцыі жніўня 91-га (здабыцьцю Незалежнасьці) папярэднічалі пяць гадоў перабудовы і галоснасьці, і (што важна), гады значна большай адкрытасьці Захаду.

Ізаляцыя беларусаў ад Захаду – стратэгія Масквы, якая імкнецца максымальна інтэграваць Беларусь у «русский мир». Гэта цалкам супадае з мэтай Лукашэнкі – ператварыць краіну ў канцлягер, у якім дзевяць мільёнаў рабоў будуць абслугоўваць тысячу сем’яў і сотню тысяч сілавікоў.

Гісторыя і сучаснасьць сьведчаць, што такая мадэль можа існаваць дзесяцігодзьдзяммі, што ў маштабах чалавечага жыцьця азначае – бясконца.