>>614657 →
по видимому, замен хватает.

>>614658 →

> И только давай тут без этих визгов про тикто

и не собирался. один тиктичит, овер9000 воюют. в пидорахи меня плиз не вписывай.

> На сколько?

вот на эти два года, и пока на ближайшие месяцы. как минимум - три, до 9/11, когда предполагается в рахе некий "референдум". "Вертикальщики уже приготовили портреты пыни и ждут" -- ждут, жду, ещё подождут. дело осталось за малым -- вот когда убьют случится, тогда и приходите.

> > Так бывает когда обсираешься и не можешь найти аргументы.

это ты о себе? > > гребень еще не проиграл политическую борьбу, но уже однозначно её не выиграл, яскозал

>>614659 →
возражение принято. простите, что бочку качу на таких людей. я не со зла а с озлобленности
народ еще не созрел для демократии. ну так мы навено, никогда не созреем. российская имперыя не созрела было для социализма, но это не смущало РСДРП(б). Афган не оче созревал для ислама, это не смущало Талибан.

>>614660 →

> Как диды, только волги пабеды масквичи будут китайскими

День опричника» — антиутопічний сатиричний роман російського письменника Володимира Сорокіна, написаний в 2006 і виданий в 2010 році. Книга, за задумом письменника, сатирично змальовує долю, яка чекає Росію у разі продовження поточного політичного курсу. Крім російської, книга була видана ще 6-ма мовами. У 2013 році роман номінувався на Міжнародну Букерівську премію. Роман присвячений відомому опричнику Малюті Скуратову. Дія книги відбувається у Росії 2028 року, відгородженій від решти світу Великою Російською Стіною. У країні відновлено самодержавство, процвітають ксенофобія, протекціонізм, лубочно-квасний патріотизм і всевладдя каральних органів, що творять постійні репресії, а єдиними джерелами доходу країни, що нічого не виробляє, є продаж природного газу і побори з транзиту китайських товарів до Європи. Сюжет описує один день з життя опричника Андрія Ком'яги. Wikipedia (UK)
лол, duckduckgo выдал мне на русскоязычный запрос слева от результатов выдержу из украинской википедии.

Нават калі б сонца спыніла свой бег, гэта б не здзівіла і не ўстурбавала беларускага селяніна больш, чым звяржэнне цара. Цар для беларускага селяніна быў уладаром, якога паставіў сам Бог: ніякі чалавечы закон не мог яго змяніць, ніякая сіла не магла яго прыбраць. Для селяніна гэта быў дабрадзей. Яго трэба шанаваць і богатварыць, яму трэба верыць, бо толькі ў ім – спадзяванне на лепшую долю. Ён жа наш, праваслаўны, казаў беларускі селянін, ён жа нас ад польскай паншчыны вызваліў, ён жа даў нам зямлі, ён жа нас ад лютага немца бароніць. Беларускі селянін свята верыў, што нягоды простага чалавека былі штодзённым клопатам цара.

Першымі звестунамі падзення царскага рэжыму сталі, як гэта звычайна бывае ў вёсцы, габрэі.

Селянін не толькі адмаўляўся верыць, што свет аж так перавярнуўся, і не асмельваўся несці гэтую вестку далей, – ён нават не наважваўся пра яе слухаць, лічачы, што гэта злачынства і вялікі грэх.
– Трымайце, пархатыя, языка за зубамі, бо за такія словы паедзеце на Сахалін, – перасцерагаў ён.

Але гэтая навіна пацвярджалася ў надрукаваных тоўстым шрыфтам тэлеграмах, якія траплялі ў вёску, тое самае ў адзін голас казалі салдаты, што прыязджалі ў водпуск. Урэшце з воласці прыйшлі афіцыйныя паведамленні Часовага ўраду, што абвяшчалі рэспубліку.
Сялян апанавала здзіўленне і трывога.

– Што будзе з намі, мужыкамі, без цара-бацюшкі?! Што будзе з матушкай-Расіяй?! – бедавалі яны.
Інтэлігенцыя, рабочыя, гараджане, габрэі, тыя палякі і прадстаўнікі іншых меншасцяў, у якіх былі святлейшыя галовы, радаваліся, ладзілі дэманстрацыі, сходы, змовы, спявалі ў гонар рэвалюцыі гімны, салютавалі, а праваслаўны селянін глядзеў на ўсё гэта абыякава, маркотна і неспакойна. Ён не бачыў у гучных лозунгах ніякай для сябе карысці і не верыў у іх.

Свабода веры, думкі, слова!
Вось дык ласка. Хіба дагэтуль чалавек не мог думаць, пра што яму хочацца, не мог лаяць матушку, калі яму заманецца?

Свабода друку!..
Што людзям з таго друку, калі мала хто ўмее чытаць?

Роўнасць!.. Братэрства!..
Паляк з габрэямі нам, рускім, роўня? Ды ніколі!

Дэмакратыя!
Гэта трывожыла найбольш. Селянін не разумеў, што гэта такое, аднак здагадваўся, што яно мае нешта агульнае з крадзяжом. Напраўду ж ён і сам краў дзе толькі мог, але ведаў, што гэта забаронена. Зрэшты, які сэнс дазваляць усім свабодна красці? Каго тады абкрадаць? Саміх сябе?

Некаторыя сцвярджалі, што гэта цар спецыяльна пусціў пра сябе такую пагалоску, каб падштурхнуць мяцежнікаў і габрэяў да бунту і мець пасля нагоду выслаць іх у Сібір. Яны верылі, што праз колькі дзён, праз тыдзень, праз два прыедзе спраўнік з казакамі і з іх сялянскай дапамогай возьмецца за рэвалюцыянераў.